دل نوشته های دور
تو بکوش زبان و جسمت برسند به ذکر و مستی / تو بــدان بــدان زمان تو بخـدا خـدا پرستي
خدایـــــــــــا عاقلم گردان تو خود بی غم دلم گردان من گمــــــــراه بی دل را تـــو خود دریــا دلم گردان کـمنـــد زلف آن زیبـــــــا نــــــگارم زده آتـــــش به قلب بی قــــــرارم کمـــال لطف و روی همچو ماهش به وجد آورده جـــانم همچو آتــش لب خندان او گویی که سحراست دلـم غرق به اقیـانوس مهـر است کنـــار او زمـــــــــان معنــــــا ندارد گلستان ها چــو او رعنـــــــا ندارد نیـابی همچــو او زیبـــا و رخشـان اگر جـانم بخواهد میدهم جــــــان پـــــــرن دیــدم روی همچو ماهش به پردیس میماند همچو جمـــالش پرم چون مرغ عشق سوی دیارش چــه کرد با من زلف پــــــــرنیانش بــه هنـــــــــگام غـروب دیوانه دل کند فـریــــــــــــــاد زان دردانه دل کجایی آخر ای محبوب و معشوق بیــــــــــا بشنو تـو این افسانه دل نمیدانی کــه بــــــــارها در نبودت زدن دزدان ایـــــن ویـــــــــرانه دل تو کیستی آخــــر ای دیـر آشنایم که ریزی می بـر این پیمــــانه دل بیــــا نزدیکتـر از تــن به جــــــانم بیــــا ساکن شـو در این خانه دل
| Design By : Night Skin |


